چهار قطعه از ساموئل بكت

زماني‌كه نمایش " چهار قطعه از ساموئل بکت " ( کار علی اکبر علیزاد ) را در تالار مولوي ديدم، شرايط روحی مناسبی که لازمه‌ی درک صحیح و فاکتور بسیار مهمی برای ارتباط درست با یک اثر هنری است را نداشتم. نمیدانم عصبیت من بود که فضای تاریکِ متشنج کننده و ناهنجاری صدای قدم هاي كشدار ( كه من در اصل متن نمايشنامه تاكيدي روي اين همه كندي حركت بازيگر نديدم ) را در قطعه ی" صدای پا " غیر قابل تحمل می کرد و یا اجرایی کلیشه ای ،کند و نيز فاقد خلاقیت های تکنیکی که بيشتر یک نمایشنامه خوانی را تداعي مي‌كرد ، در واقع جذابیت کمی داشت؟

و آیا پرسوناژهایی با آرایش و سبک بازی سنتی ژاپنی و اجرایی کند و بیروح - در قطعه " رفت و آمد " و كلا تغييري كه كارگردان نمايش با مكث هاي زياد و كند نمودن حركات در زمان متن اصلي آثار داده بود ( تا آن‌جا كه " صداي پا " به جاي 20 دقيقه در 30 دقيقه و " رفت و آمد " كه در متن اصلي 3 دقيقه زمان براي‌اش در نظر گرفته شده در 12 دقيقه و اجراي" فاجعه " به جاي 4 دقيقه ، 14 دقيقه طول كشيد ) باعث ضعف اثر در ارتباط با مخاطب كم طاقت مينيمال زده ي امروزي نشده بود ؟

اما با اين همه نمی توانم از پایانِ کم نظیر و غافلگیر کننده آن چیزی نگویم که حتی مرا با آن همه بد حالی سرحال آورد
وقتی بازيگر- مجسمه‌ی نمایش آخر( فاجعه) مدام توسط دو فرد دیگر، که گویی در حال آماده سازی این مجسمه برای یک نمایش گروهی بودند ، تغییر وضعیت داده می شد ، در یک وضعیت خیره به تماشاچیان و زیر فوکوس نور ، ثابت باقی ماند و همینطور باقی ماند و آنقدر ماند که کم کم تماشاچیان با بهت وتعجب ، کمی به اطراف و همدیگر نگاه کردند و بالاخره شاید از روی باز شدن درهای سالن یا پایان وقت نمایش پی بردند که نمایش تمام شده و بر خلاف عادت همیشگی ، کف زدن و تشویقی در کار نیست و همینطورکه مجسمه - بازيگر ( با بازی ِ عالی خسرومحمودي ) همان وسط به آن ها خیره مانده باید راهشان را بکشند و از کنارش رد شوند و از سالن بیرون روند..... کلیشه شکنی بکر و جالبی بود.