آلیس

بهار را با تو می آغازم

که تو زیباترین بهانه ای

برای هر آغاز و هر پایان

* * *

جادوی هزار توی آینه های نسیان
اسب سپید را با خود برد
به گذری شبانه از چراگاهِ عجایب جنگل های دور

بی تاب از سردی مهتاب
و خسته از جنگل بی ریشه

باد در یال

و

بال بر باد

سپیده دمان باز می گردد که تنها

چاپار ِ رهوار ِ تو باشد

و سم ضربه های آهنگین اش
بیافروزد
شورِ تاختن را ، دیگر بار
در خسته ی ِ سوار

و کوبشِ سرکش اش ، بشوراند
پرهیب ِسایه های اخگرانِ بلند ِ افلاک

و بتاراند
تسمه ی سپیدِ سکوتِ سروشِ سحرناک

* * *

بهار را با تو می آغازم
که تو زیباترین بهانه ای
برای هر آغاز و
هر پایان